Przeżycia emocjonalne rodziców dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym

Informacja o chorobie dziecka często diametralnie zmienia życie rodziców. Należy dać sobie czas do adaptacji do nowej sytuacji.
W procesie, który przechodzi większość rodziców po usłyszanej diagnozie możemy wyodrębnić następujące etapy: szoku, kryzysu emocjonalnego, pozornego oraz konstruktywnego przystosowania się do zaistniałej sytuacji.

Autor: Redakcja Pełnej Porcji Opieki

W pierwszym etapie mogą dominować emocje: żalu, rozpaczy, poczucia krzywdy. Często rodzice na tym etapie nie posiadają odpowiedniej wiedzy na temat tego, jak należy postępować z dzieckiem, co dodatkowo podnosi stres. Obawiają się kontaktu z dzieckiem i mają poczucie winy.

W kolejnym etapie można zaobserwować okres kryzysu emocjonalnego, nazywany często okresem rozpaczy lub depresji. Rodzice nie mogą się pogodzić z faktem, że mają niepełnosprawne dziecko. Często u rodziców może pojawiać się poczucie winy. Obwiniają się oni o zaistniałą sytuację i uważają, że w pełni ponoszą odpowiedzialność za niepełnosprawność dziecka, co nie jest prawdą. Warto w tym czasie poszukać wsparcia w najbliższym otoczeniu lub zasięgnąć pomocy specjalisty, który pomoże przejść przez ten trudny czas.

Po okresie kryzysu emocjonalnego ma miejsce okres pozornego przystosowania się.

Ostatnią fazą adaptowania się jest okres konstruktywnego przystosowania się. Na tym etapie rodzice poszukują racjonalnego rozwiązania problemu. Zastanawiają się w jaki sposób mogą pomóc dziecku. Poszukują przyczyn niepełnosprawności oraz próbują odpowiedzieć sobie na pytanie jaki wywiera ona wpływ na rozwój dziecka i na funkcjonowanie całej rodziny. W przeżyciach emocjonalnych zaczynają dominować uczucia pozytywne, zarówno kontakt z dzieckiem, jak i czynności pielęgnacyjne na jego rzecz zaczynają przynosić im satysfakcję. Rodzice dostrzegają postępy dziecka, które są dla nich źródłem radości. Należy zaznaczyć, że przebieg tych okresów jest bardzo indywidualny, a przedstawione etapy mogą się różnić czasem trwania.